wat een pech

Maanden rij je rond zonder problemen en dan ineens heb je er gewoon 3 in 1 week.
Het begon op vrijdagmiddag. De auto was geladen met een propvol gevulde koelbox met Polar voor onze bouwvakkers. Eens in de zoveel tijd moeten de heren eens verwend worden. Vlak voor het wegrijden kwamen we erachter dat de rechter achterband wel erg zacht was. Dus Dick snel naar de Gas Expres om de band te laten plakken en zolang het reservewiel er op te zetten. Met een kleine vertraging kwam de "biertruck" alsnog tot grote opluchting van de werkmannen.

3 Dagen later zouden we Jo met hond Tessa naar het vliegveld brengen. De pick up was nodig om alle bagage en bench te transporteren. Raad maar. We rijden weg van huis en weer een lekke band. Dezelfde, maar dit keer hartstikke plat. Laks als wij zijn hadden we geen krik en wielsleutel. Gelukkig wel een aardige buurman die de spullen wel voor elkaar heeft. Dus bandje gewisseld en there we go. Vliegtuig is nog gehaald.
2 Dagen later. Met Jan en Miep en de honden naar het strand. Beetje vissen en BBQ bij zonsondergang. Aangekomen op de plaats van bestemming hoorden we bij het uitstappen hard gesis. NEE niet weer hè. Yep, ventiel lek. En natuurlijk nog steeds geen krik. Het is maar goed dat we in het tijdperk van de mobiele telefoon leven, want nu kon Martin ons komen verlossen van een nacht op het strand.
Inmiddels hebben we het eea aangeschaft. Goh :-)
1 Dag later. Nee, niet weer een lekke band. Maar wel rijdt Dick in de allereerste politiecontrole die we zien op het eiland.
En natuurlijk moet hij stoppen. En nog natuurlijker zijn de papieren niet op orde. De gekopieerde verzekeringspapieren zijn van 2007 en het rijbewijs ligt thuis. Wederom is hier de mobiele telefoon een uitkomst, want met de Samurai-express zijn Ilse en ik zowel naar Lagoen Hill als Kaya Safir gesneld om Dick te hulp te schieten en wegslepen te voorkomen.
Je begrijpt: zijn dankbaarheid was groot. Wat zou onze beloning worden???