geduld wordt beloond

Nadat wij lang geleden het aandurfde om ons eigen huis in Almere te verkopen (waar we toen echt blij mee waren) hebben we geen echte eigen woning meer gehad. We begonnen in Frankrijk op de 2de verdieping van de Annexe in een stel achterstallige hotelkamers. Al gauw bleek dit te koud te zijn en verhuisden we naar de zolder van het hoofdgebouw. Pas tijdens de 2de winter gingen we daar aan het opknappen, maar er was niet veel geld en alles moest simpel en vooral niet te duur. Uiteindelijk hebben we daar best een redelijk zolderappartement gecreëerd, maar toch...Na de verkoop van het hotel huurden we op Bonaire aan de Kaya Safir, een klein gemeubileerd huisje met een geweldige ocean view. verhuisden we naar Lagoen. Nog steeds, als je op de hoek van porch ging staan ocean view, maar al behoorlijk minder.Helaas verliep de bouw minder snel dan gehoopt, jammer maar er was nog een verhuizing nodig, kleiner, achterstalliger en duurder. Alles beter dan onder de brug, die plek was nl al bezet ;-)Maar geen keus, want ons huis was nog steeds niet af.
Maar nu zijn we hééééél blij, want sinds afgelopen maandag wonen we eindelijk op onze eindbestemming KAYA FINLANDIA 11!
Het is allemaal nog niet af, maar we klussen dapper door.
De eerste hindernis is genomen, op naar de volgende ;-)

carnaval

beestjes

Vaak als we aan het einde van een middag op het strand zijn, komen er zwermen flamingo's over. En natuurlijk hebben we nooit een camera bij ons, behalve de laatste keer. Je blijft je dan altijd afvragen waar ze toch naar toe gaan, sommige keren op volle zee ineens om en komen weer terug, maar een groot deel blijft maar door vliegen tot ze in onzichtbare stipjes veranderen.





Achter is de tuin van ons (hopelijk gaan we de laatste week in) huurhuis staan 2 prachtige bomen met grote bladeren en enorm lekker ruikende bloemen. Het blijkt dat de bladeren lekker zijn, want ineens zaten ze vol met felgeleurde rupsen, die er behoorlijk indrukwekkend uitzagen. Ze blijken niet gevaarlijk of giftig te zijn, maar ze liggen, volgens Tiki, wel zwaar op de maag.

echt waar!

Het onmogelijke is gebeurd. Martin en Ilse zijn verhuisd en hebben vannacht voor de allereerste keer op de Kaya Finlandia 11 geslapen.
Ook al was er voor de zoveelste keer beloofd dat het dit weekend echt zou lukken, vrijdagmorgen leek het daar compleet nog niet naar. Die was er niet en die was er niet en dat moest nog gedaan worden en dat ook nog, and so on. Na onze enorme frustratie op Herbert te hebben botgevierd bleek er ineens van alles georganiseerd te kunnen worden en kwamen er bv 2 timmermannen uit het niets. Deze 2 Peruaanse heren hebben 2,5 dag keihard gewerkt en gisteren om 17 uur hingen er 2 paar prachtige schuttingspoorten in de muren, zodat de tuin van Martin en Ilse nu echt afgesloten is. (maar goed ook want we hadden Bonsea en Tiki in onze tuin opgesloten met allemaal planken ervoor, maar Bonsea bewees maar weer eens dat ze echt een boeienkoningin is).
Zaterdag stond in het teken van poetsen, poetsen en poetsen. Zondag ging om 9 uur de container open en rond 16.30 uur stond alles in woning B. Nu komt dan de fase van alles uitpakken en inrichten, maar dat mogen ze lekker zelf doen.
Nu op naar de laatste werkzaamheden in huis A!!!

HIEP HIEP HOERA IN DE GLORIA!!!!!

Gisteren was ie nog blij, vandaag wordt hij geconfronteerd met alweer een jaartje erbij. Of zou het gewoon komen dat de foto op een vroeg tijdstip is genomen?
Vanmorgen is gereserveerd voor bouwsores, vanmiddag voor iets leuks (duiken, strand of zoiets) en vanavond lekker uit eten. Je kan het slechter treffen met je 44ste verjaardag. Toch?!

ontsnapt

Blaren, dat was lang geleden. In Frankrijk had ik tot mijn grote ergernis zomers vaak eelt op mijn vingers, deze week kwam ik er achter dat dit iets is wat zich niet voor niets op bepaalde plekken ontwikkeld. We zijn namelijk aan het schilderen en mijn vingers zijn niet gewend aan kwasten. De werkzaamheden aan de huizen worden steeds minder (eindelijk) en het leek ons wel zo gezellig om de tijdelijke ramen een wit kleurtje te geven. Wie weet hoe lang we daar nog mee blijven zitten ;-)
Afgelopen week hebben we iedere ochtend op de bouw doorgebracht om ons hier mee bezig te houden en gisterenmorgen kwam dan ook de onvermijdelijke vraag van Chuma en Tiki waar wij toch iedere ochtend naar toe gaan en waarom we hen dan tot een uur of 2 in de middag alleen laten. Protest. Omdat er op zaterdag geen bouwmannen rondlopen besloten we ons hand over het hart te strijken en mochten ze mee naar hun bijna nieuwe huis. Er staan inmiddels hoge muren om de tuin heen, maar er zijn zo her en der nog wat openingen, daar waar de poorten moeten komen. Chuma blijft het liefst op de porch, maar Tiki wil natuurlijk alles ontdekken. Gelukkig ligt er op de bouw voldoende hout, dus het dichtzetten van deze openingen was geen enkel punt. Althans, dat dachten we. Alles ging goed totdat ook Martin en Ilse op de bouw verschenen (ja ook zij zijn aan het kwasten) en daar wilde Tiki uiteraard naar toe. Ineens was de plank toch niet hoog genoeg en Tiki ontsnapte, maar niet voor lang. Al snel werd ze ingesloten en de enige uitweg was rechtdoor. Oeps, daar was de sceptic tank. Tsja en als je dan de benen neemt, heb je veel vaart en kun je niet meer remmen. Hopla, plons en gevangen. Daar moet dus snel een deksel op. Helaas konden we niet zo snel bij de camera komen, Tiki was alweer gered! Wanneer zou ze in het zwembad vallen??