verhuisd

Maar jammer genoeg nog niet naar ons eigen huis.
Het sinterklaascadeautje werd een Kerstcadeautje en daarna een einde van het jaar cadeautje. En dat is vandaag. En we hebben nog steeds niets.
Ondertussen kennen we Bonaire en onze aannemer wat beter, en ondanks dat het ECHT niet nodig zou zijn, zijn we toch maar op zoek gegaan naar een nieuw huurhuis. Het huis waar we de afgelopen 9 maanden hebben doorgebracht moest op 31 december teruggeven worden aan Gerda. Dus op strooptocht bij de makelaars. En zoals zo vaak hadden we mazzel. Er was nog iets anders vrij op Lagoen, een huis wat eigenlijk nog niet officieel in de verhuur was omdat het nogal wat achterstallig onderhoud heeft. Maar, zo dachten wij "alles beter dan onder de brug" en besloten het te nemen. Gisteren hebben we de officiële intrek genomen. Frank en Eline in de studio (die zijn hier weer lekker op vakantie, genieten van Bonaire, zon en zee en ons natuurlijk) en wij in het éénkamerappartement die verschrikkelijk vol staat met dozen. Maar ach, het is maar tijdelijk en we leven toch voornamelijk buiten. En het is hier koeler, en de bedden zijn zachter!
In Nederland is inmiddels het aftellen naar 2009 al langzaamaan begonnen, wij zijn hier nog niet zolang wakker en hebben de dag nog voor ons.
Maar voor iedereen veel plezier vanavond en een heel goed 2009!!!
Wij gaan ons uiterste best doen om onze huizen bewoonbaar te krijgen en ons daarna vreselijk concentreren op de oplevering van de Seaturtle-inn!

Tiki tandjes

Naar herhaaldelijk aandringen van Miep "koop toch een bot voor die hond" en "dat hondje heeft een bot nodig" en "een botje moet jij hebben hè Tiki" zijn wij overstag gegaan. Probleem is namelijk dat ook al heeft Chuma ons straatschoffie volledig geaccepteerd, van botjes komt ruzie. De nu door ons bedachte oplossing werkt. Chuma wil 's avonds, als een oude hond, op tijd naar bed en dan breekt het moment aan dat Tiki op d'r botje kan gaan kauwen. We moeten toegeven Miep dat het blaffen er ietsjes door verminderd. Maar dat Tiki het kauwen zo zou bevallen, was helaas door niemand te voorzien. Tussen bot 1 en bot 2 door was er iets ander lekkers. Zelf door Tiki bedacht.Gisterenavond zagen wij Tiki in de tuin braaf op iets kluiven. Dan denk je dat zal wel weer een stuk hout of koraal zijn. Maar ineens gaf het stuk hout licht. Daar klopt iets niet. F... mijn telefoon! Stiekem door onze kachó di kaya uit de tas gejat. Daar moet dinsdag een nieuwe voor gekocht worden ;-(

wat een pech

Maanden rij je rond zonder problemen en dan ineens heb je er gewoon 3 in 1 week.
Het begon op vrijdagmiddag. De auto was geladen met een propvol gevulde koelbox met Polar voor onze bouwvakkers. Eens in de zoveel tijd moeten de heren eens verwend worden. Vlak voor het wegrijden kwamen we erachter dat de rechter achterband wel erg zacht was. Dus Dick snel naar de Gas Expres om de band te laten plakken en zolang het reservewiel er op te zetten. Met een kleine vertraging kwam de "biertruck" alsnog tot grote opluchting van de werkmannen.

3 Dagen later zouden we Jo met hond Tessa naar het vliegveld brengen. De pick up was nodig om alle bagage en bench te transporteren. Raad maar. We rijden weg van huis en weer een lekke band. Dezelfde, maar dit keer hartstikke plat. Laks als wij zijn hadden we geen krik en wielsleutel. Gelukkig wel een aardige buurman die de spullen wel voor elkaar heeft. Dus bandje gewisseld en there we go. Vliegtuig is nog gehaald.
2 Dagen later. Met Jan en Miep en de honden naar het strand. Beetje vissen en BBQ bij zonsondergang. Aangekomen op de plaats van bestemming hoorden we bij het uitstappen hard gesis. NEE niet weer hè. Yep, ventiel lek. En natuurlijk nog steeds geen krik. Het is maar goed dat we in het tijdperk van de mobiele telefoon leven, want nu kon Martin ons komen verlossen van een nacht op het strand.
Inmiddels hebben we het eea aangeschaft. Goh :-)
1 Dag later. Nee, niet weer een lekke band. Maar wel rijdt Dick in de allereerste politiecontrole die we zien op het eiland.
En natuurlijk moet hij stoppen. En nog natuurlijker zijn de papieren niet op orde. De gekopieerde verzekeringspapieren zijn van 2007 en het rijbewijs ligt thuis. Wederom is hier de mobiele telefoon een uitkomst, want met de Samurai-express zijn Ilse en ik zowel naar Lagoen Hill als Kaya Safir gesneld om Dick te hulp te schieten en wegslepen te voorkomen.
Je begrijpt: zijn dankbaarheid was groot. Wat zou onze beloning worden???

visjes vangen

Jan en Miep zijn al weer enige tijd op Bonaire, voor de 2de keer sinds we hier wonen.En net zoals vorig jaar zijn er weer pogingen ondernomen om een barracuda of tonijn aan de haak te slaan. Waren het vorig jaar nog enkel Jan en Dick die hun geluk probeerden te beproeven, dit maal werden ze bij gestaan door visexpert Martin. Helaas, helaas ook deze heer was niet van zoveel toegevoegde waarde met zijn kennis.
Allereerst werd er een poging gedaan vanaf de waterkant bij het vliegveld. Zonder resultaat. De dag erna was het strandje van Vista Blue aan de beurt. De dames gingen mee om de mannen aan te moedigen en ze zo af en toe te voorzien van een Polar. Nieuwe dag, nieuwe kansen zou je denken. Maar dit mocht niet zo wezen. Eerst was het aas vergeten, toen kwam de haak vast te zitten in de rotsen en daarna brak de hengel van Dick. Ai, wat een pech.
Dan maar vanaf het water. Een bootje gehuurd en al om 5 uur zaten de bikkels op het water. Volgens zeggen hebben ze herhaaldelijk beet gehad, maar òf het visje was te klein, òf het was te mooi òf ze sloegen net te laat aan. Gelukkig waren de boodschappen voor het weekend al gedaan met ergens in het achterhoofd dat er toch ook maar vlees voor de BBQ gekocht moest worden ;-)